Ja, ik ben huidtherapeute, ja ik weet wat krentenbaard is, of in medische term ‘impetigo’. Nee, ik heb het nooit gehad en nee, ik heb er ook nooit mee te maken gehad.

Tot vorige week maandag/dinsdag. Mijn jongste zoon (6 maanden) kreeg naast zijn mond een plekje. Gezien hij regelmatig zwiept met zijn armen, krabt en veel kwijlt dacht ik zelf eigenlijk aan een soort ‘verlept’ wondje. Een wondje waar een korst op had moeten zitten, maar door al dat kwijl een beetje soppig is geworden. De volgende dag bracht ik hem naar het kinderdagverblijf. De leidster keek ernaar en vroeg of het krentenbaard was. Ik zei daarop: ‘Nee joh, gewoon een verlept wondje ofzo’ (alsof mijn kinderen dat echt niet konden krijgen…). 

Zelf ben ik naar de praktijk gegaan, heerlijk gewerkt en ook niet meer aan het wondje gedacht. Aan het eind van de middag had ik toch een gevoel dat ik even moest bellen. Aan de telefoon werd mij verteld dat het er nog steeds zat en er gewoon niet zo fijn uit zag. Ze hebben er wat Bepanthen op gesmeerd na mijn toestemming. Prima, dacht ik en ik ging weer verder. Aangezien ik op dinsdag tot acht uur ‘s avonds werk en ik dan ook echt moe ben en nergens meer aan wil denken, heb ik er niet meer aan gedacht. Tot de volgende ochtend…

Onee, toch…

De kleine man werd al vroeg wakker en ik heb hem op het aankleedkussen gelegd voor een schone luier. Tot mijn schrik zag ik op zijn gezichtje wel een stuk of 6 rode bultjes en dat ‘verlepte’ wondje was nu ineens een stuk groter met een gele korst. Ik kon mijzelf wel voor mijn hoofd slaan, hoe heb ik dat, als moeder, als huidtherapeute, niet kunnen weten? 

Alle toeters en bellen zijn uit de kast gehaald (ja, zo’n moeder ben ik), de dokter bellen, nee, het consultatiebureau, want daar moet ik straks zijn, of mag dat wel met die krentenbaard? Oooh, mag hij wel naar het kinderdagverblijf? 

Dus eerst de verpleegkundige op het consultatiebureau een whatsapp bericht gestuurd, dat werd mij telefonisch geadviseerd. Ik heb er direct een fotootje bij gestuurd. ‘Ja, dat lijkt op krentenbaard’, was het antwoord. Op de vraag of ik mocht komen werd geantwoord dat dat wel kon, dat alles achter mij aan zou worden ontsmet. Ook was het handig om de huisarts te bellen, dat heb ik dan ook gedaan. Naar het kinderdagverblijf mocht hij wel, mits hij werd behandeld met een antibiotica zalfje.

Wat een hectiek…

Wat een rustige, relaxte dag zou zijn werd een ochtend vol hectiek. Naar de huisarts, waar er door de arts in opleiding uitvoerig werd gekeken naar de plekjes en vervolgens Fusidine werd voorgeschreven, vervolgens haasten, want ik moest 15 minuten later op het consultatiebureau zijn. Daar werd letterlijk en figuurlijk achter mij aan ontsmet. Achteraf gezien had ik voor mijn gevoel beter een nieuwe afspraak kunnen maken, want je voelt je dan als moeder best opgelaten als je zo’n besmettelijk kind meeneemt. 

Omdat ik niet wil dat mijn andere zoon krentenbaard zou krijgen en ik in een ‘krentencirkel’ zou belanden mocht hij de komende dagen absoluut niet aan zijn broer zitten. Zodra hij dat deed, moest hij direct zijn handen wassen. Alles ging in de was en de Dettol werd uitvoerig uit de kast getrokken (arme kindjes…). Toen ik zag dat er, ondanks het smeren, toch een plekje kwam op zijn grote teen heb ik direct de huisarts gebeld en zit meneer nu aan een kuurtje. Ineens weet ik wat krentenbaard is en ik wil er echt nooit meer mee te maken krijgen. De plekjes zijn nu weg en ik ben erg benieuwd of ze ook weg blijven.

Ik ben wel erg benieuwd of jullie ook ervaring hebben met krentenbaard en wat jullie hebben gedaan om het tegen te gaan.